خورشید پشت ابر....

در دوران جنگ جهانی اوّل و اشغال ایران توسط قوای انگلیسی و روس که حملات و هجوم ها به ملّت شیعه اوج گرفته بود،مرحوم آیت الله عظمی نائینی خیلی پریشان شده بودند و نگران از این که این وضع به کجا خواهد انجامید؟نکند که این کشور که محب و دوستدارِ امام زمان است از بین برود و سقوط کند.در همین زمان ها شبی به امام عصر متوسّل میشوند و درحال توسّل و گریه و ناراحتی به خواب میروند و در خواب می بینند:

دیوار است به شکل نقشه ی ایران و این دیوار شکست برداشته و خم شده و درحال افتاد است،در زیر دیوار عده ای زن و بچّه نشسته اند و دیوار دارد روی سرشان خراب میشود.

مرحوم نائینی وقتی این صحنه را می بینند،به قدری نگران می شوند که فریاد می زنند و می گویند که خدایا این وضع به کجا خواهد انجامید؟

در این حال می بینند که:حضرت ولیّ عصر(ارواحنا فداه)تشریف آوردند و انگشت مبارکشان را به طرفِ دیواری که خم شده و درحال افتادن بود گرفتند و آن را بلند کردند و دومرتبه سرجایش قرار دادند.

بعد فرمودند:اینجا شیعه خانه ی ما است،می شکند،خم میشود،خطر هست،ولی ما نمیگذاریم سقوط کند،ما نگهش میداریم.

یعنی ایران را از شرّ دشمنان نجات می دهیم.این جملات،لطف آن حضرت را به ما می رساند که انشاءالله ما هم شیعه بودن و پیروِ حضرتش بودن را با عمل صالح و انتظارِ ظهورِ آن حضرت(ارواحنا فداه)ثابت کنیم.

کرسی و لوح و قلم منتظر آمدنت                             گردش چرخ و فلک پیرو پویای تو باد

خلق مشتاقِ بهشت و به تو،مشتاق بهشت              حوریان مستِ مِی و غرقِ تولّا ی تو باد